Mijn nekharen gingen overeind staan bij het lezen van de kaft van dit boek: ‘Anti-zelfhulpboek’. Ik word sceptisch van het lezen van zulke beschrijvingen en ben het, na het lezen van het boek, ook niet eens met de schrijver. Marijn Sillis heeft zijn boek in verschillende delen opgedeeld en schrijft achtereenvolgens over de definitie van burn-out, zijn persoonlijke ervaringen in dagboekvorm, nogmaals over de definitie waarin hij de clichés en paradoxen onderzoekt, over dat er geen standaard oplossingen zijn en over hoe je uit een burn-out kunt komen.
Het dagboekgedeelte is mooi opgeschreven en geeft een goede weergave van hoe hij zijn burn-out heeft ervaren. Je krijgt als lezer inzicht in de reis die je als patiënt aflegt om hulp te krijgen voor een burn-out, in het geval van Sillis via een burn-outcoach naar psychologen en uiteindelijk naar een psychiater. Als psychiater in opleiding vind ik dit interessant en soms ook tenenkrommend, gezien het lange traject wat Sillis heeft moeten afleggen, om te lezen. De schrijver vertelt dat zijn burn-out over ging in een depressie, waar hij verder niet veel over uitweidt. Hier laat hij wat mij betreft kansen liggen, want juist de overlap met andere psychiatrische aandoeningen is bij burn-out groot en zou niet onbesproken moeten blijven. Of is het wel ok om te schrijven over een burn-out, maar is het maatschappelijke stigma op depressie nog te groot? Hij beantwoordt later in zijn boek zelf de vraag ‘is het echt nodig om zo open te zijn over burn-out?’ met ja, maar zou wat mij betreft dezelfde vraag over depressie ook met ja mogen beantwoorden.
Sillis schrijft dat er geen standaard oplossingen zijn voor een burn-out. De oplossingen die online te vinden zijn, ogen te simpel en zouden niet geloofwaardig zijn vanuit de positie van iemand met een burn-out. Het gaat er volgens hem om dat je inzicht krijgt in je eigen burn-out en welke persoonlijke eigenschappen en stresserende factoren er voor gezorgd hebben dat je een burn-out hebt gekregen. Ondanks dit inzicht doet Sillis wel een poging om (standaard) oplossingen aan te dragen en, ondanks zijn kritiek op online adviezen, doen zijn adviezen aan als adviezen die je online kunt vinden. Met als voorbeeld de wereldreis die Sillis ondernam als remedie voor zijn klachten. Hiermee verwordt het boek wat mij betreft toch echt een zelfhulpboek. Overigens benadrukt hij wel steeds dat dit voor hem heeft geholpen, maar dat dit niet hoeft te betekenen dat het ook voor anderen helpt. Hij laat hierbij ook andere ervaringsdeskundigen aan het woord waarmee hij mooi de verschillen belicht.
‘Ik dacht dat ik wist wat een burn-out was… tot ik er een kreeg.’ is vlot geschreven en leest hierdoor makkelijk weg. De schrijver is Belgisch, wat soms tot fijne Vlaamse verwoordingen leidt. ‘Iedereen implodeert anders’ schrijft Marijn Sillis in zijn ‘Anti-zelfhulpboek’. Wat mij betreft een mooie quote over de diversiteit van burn-out. En het boek zelf: een lekker weg lees zelfhulpboek over burn-out.
Referentie:
Ik dacht dat ik wist wat een burn-out was… tot ik er een kreeg. – Anti-zelfhulpboek
Marijn Sillis
Uitgeverij Pelckmans
ISBN 9789463832472
180 blz.
