Peter Dupont heeft met een moedige maar controversiële journalistieke queeste het fenomeen van de webcamseks met minderjarigen in de Filipijnen binnen weten te dringen. Een stroming die zo wijdverbreid is – op elk moment van de dag zijn 750.000 mensen op zoek naar webcamseks met minderjarigen – is schokkend, en zet meteen aan het denken over de vraag waarom zo’n wereld die gefundeerd is op in onze westerse ogen illegale praktijken, zo groot is. Peter Dupont laat scherp zien hoe de vraag vanuit het westen (die blijkbaar erg groot is) het aanbod op de Filipijnen ontmoet. Middels een fascinerende, spannende journalistieke werkwijze heeft Dupont dit relatief nieuwe fenomeen binnen weten te dringen.
Beschouwing
Hij schuwt het benoemen van gruwelijkheden niet en het is goed dat hij dat niet geschuwd heeft: zo vertelt hij over een moeder die hun 2-jarige kind voor de camera orale seks laten hebben, en over een Australische man die kinderen aan kettingen in zijn huis vasthoudt. Om de situatie in de Filipijnen te begrijpen is het belangrijk om niet te verpozen in afstandelijke feitelijkheden – je moet met je neus op de feiten gedrukt worden.
Tijdens het lezen werpt zich de interessante vraag op in hoeverre het ethisch is wat Dupont gedaan heeft – zich als pedofiel uitgeven om zo diep mogelijk in Filipijnse webcamseksscene door te dringen. Los van of het ethisch is, wordt de noodzakelijkheid van deze handelswijze om erin te slagen meer over deze wereld te weten te komen overtuigend over het voetlicht gebracht. En daarmee legt Dupont een interessant dilemma bloot. Wat is geoorloofd, en wat niet?
De opbouw van het verhaal doet soms wat lineair aan – gaandeweg wordt het moeilijk alle verschillende kinderen van elkaar te onderscheiden, hetgeen op zijn beurt de massaliteit en de banaliteit van het probleem weergeeft, want daar slaagt het boek in; het voor ons westerlingen invoelbaar maken van de deplorabele situatie van de arme Filipino’s. Voor veel kinderen en gezinnen komt het neer op het volgende dilemma: seks voor de camera of honger lijden. Het feit dat Dupont ons daarover laat nadenken is interessant, aanstootgevend, maar ook prikkelend. Hij dwingt ons om ons zo vertrouwde denkkader los te laten, en oog te krijgen voor een – hoe naar dat ook moge zijn – omgeving waarin heel andere paradigmata gelden.
Het verhaal zou krachtiger binnenkomen als er aan de verschillende personen in het boek iets meer kleur en diepte toegekend zou worden, waardoor ze beter van elkaar te onderscheiden zijn. Ook zou de boodschap harder binnen komen als de schrijver wat minder zijn oordeel klaar zou hebben over de situaties waarin hij terechtkomt, maar de feiten meer voor zichzelf zou laten spreken.
Dupont heeft met zijn onderzoeksjournalistiek een massale, relatief nieuwe ontwikkeling blootgelegd en roept met zijn boek Kinderen van het Web een aantal interessante dilemma’s op, waarbij hij ons dwingt op een meer overstijgend niveau naar de voedingsbodem voor dit probleem – dat inmiddels geen exotisch, incidenteel karakter meer heeft – te kijken.
Bibliografie
Kinderen van het web – Undercover als pedofiel
Peter Dupont
Epo uitgeverij; ISBN: 9789462670853 ; 228p.