Het was spannend de afgelopen weken maar uiteindelijk is het dan zo ver, Feyenoord is kampioen. De straten van Rotterdam kleuren rood met wit, niemand twijfelt of er ‘iets nog sterker is dan dat ene woord’ en in de multiculturele stad voelt iedereen zich vooral een Rotterdammer. Het eindsignaal van de scheidsrechter was het startsignaal voor de massahysterie. Het blijft imposant om groepsdynamiek in deze omvang te zien. De afgelopen weken was het wat dat betreft een groot feest, wedstrijd na wedstrijd. Iedere week kreeg de club meer fans. Iedere week werden de fans trouwer. Iedere week waren ze er meer en meer van overtuigd dat ze echt nooit ergens anders fan van waren geweest. Iedere week was de kans op de overwinning omgekeerd evenredig met de emoties en iedere week zag je weer meer grote mannen huilen. Een week geleden nog tranen van verdriet, deze week van geluk want een week geleden verloren ‘ZE’ maar deze week zijn ‘WE’ kampioen en dat vinden ‘WE’ mooi en daar hebben ‘WE’ al ons hele leven naar toe geleefd.
Maar wat nu? Als we de groep volgens het model van Baruch Levine bekijken dan staat de Rotterdammers nog wat te wachten. Volgens dat model zaten ze van 1999, de laatste keer dat ze kampioen waren, tot aan 2011 in de parallelfase waarbij ze zich vasthielden aan het toenmalig kampioenschap. Het lijkt overbodig om te zeggen dat de autoriteitscrisis plaats vond toen hooligans het Maasgebouw bestormden. Dit leidde tot de opnemingsfase waarbij het Legioen de club niet meer nodig had om haar te steunen. Zonder noemenswaardige intimiteitscrisis ging deze fase aan het begin van het huidige seizoen haast naadloos over in de wederkerigheidsfase. Deze fase heeft inmiddels ook zijn einde bereikt met het ultieme ‘WE’ gevoel waarbij er nog maar één cultuur lijkt te bestaan in de multiculturele havenstad. Maar nu het groepsdoel is behaald is dus de beëindigingsfase onvermijdelijk en staat de club aan de vooravond van de scheidingscrisis. Dat Rotterdammers een grote muil maar een klein hartje hebben was al wel duidelijk met alle tranen de afgelopen weken. Maar met die eigenschap zou door deze aankomende scheidingscrisis het waterpeil van de Maas de komende tijd dus nog weleens behoorlijk kunnen stijgen. Laten we hopen dat het kampioensgat niet te diep is en gelukkig hebben de emotie-eters in ieder geval een mooie schaal voor de bitterballen. Voorlopig doe ik als Rotterdammer ook maar even mee met de massahysterie: ‘Je suis Feyenoord’ of op z’n Rotterdams: ‘ik loopt Feyenoord te wezen’.
