Met het overlijden van Kim van Slobbe-Maijer op 15 januari 2024 verloor de Nederlandse kinder- en jeugdpsychiatrie een gedreven psychiater die zich had gespecialiseerd in kinderen en jongeren met buitengewone ervaringen (zoals stemmen horen), suïcidaliteit en persoonlijkheidsproblematiek. Zij deinsde niet terug voor uitdagingen en zette zich in voor iedere jongere die haar hulp kon gebruiken. Daarnaast hield zij zich actief bezig met kennisontwikkeling binnen het vakgebied.
Kim leerden wij kennen tijdens onze opleiding tot psychiater in het UMCU. Al snel was er een klik en ontstond met ieder van ons een hechte vriendschap. Kim was het soort collega en vriendin dat altijd aandacht had voor de ander, of het nu tijdens of na het werk was. Tijdens het werk waren er de gezellige momenten tussen de consulten door en met de lunch, na het werk de vele etentjes en danspasjes, van Maastricht tot Antwerpen. Daarbij had zij oog voor het ‘hele systeem’: Kim had interesse in alle deelnemers aan zo’n etentje, maar vroeg ook naar die mensen die er niet bij konden zijn. In het bijzijn van Kim kwamen de meest teruggetrokken types tot leven. In haar werk was zij niet anders.
Na haar specialisatie in het UMC Utrecht promoveerde zij aan de Rijksuniversiteit Groningen in 2019 op het proefschrift ‘Auditory Hallucinations in Youth’. Hierna bekleedde zij tal van functies in de kinder- en jeugdpsychiatrie. Rode lijn daarbij was aandacht voor de patiënt én kennisontwikkeling om de zorg in de toekomst te verbeteren. Kim had een transdiagnostische blik op de kinder- en jeugdpsychiatrie en zette zich in het bijzonder in voor kinderen en jongeren die in haar ogen nog niet goed geholpen werden. Zo stond zij met anderen aan de wieg van de eerste stemmenpoli voor kinderen in het UMC Utrecht, en was ze later bij Levvel in Amsterdam onderdeel van het behandelteam dialectische gedragstherapie voor jongeren van 12 tot 21 jaar, een groep die vaak moeilijk in zorg te krijgen en te houden is. Wij bewonderen haar voor haar toewijding aan deze jongeren. Velen van hen zullen waarschijnlijk ook de komende jaren nog blijven profiteren van de interventies die Kim deed in de cruciale levensfase waarin ze zich bevonden.
Daarnaast zocht Kim naar vernieuwing en samenwerking buiten haar organisatie. Via de cyberpoli stond zij klaar voor kinderen en jongeren met buitengewone belevingen, zoals stemmen horen. Ook was ze expert panellid op de thema’s persoonlijkheidsstoornissen en suïcidaliteit bij het Kenniscentrum Kinder- en Jeugdpsychiatrie. Binnen de Commissie Wetenschappelijke Activiteiten van de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie kwam zij actief met vele nieuwe ideeën en droeg ze met haar kritische blik bij aan de kwaliteit van het jaarlijkse voorjaarscongres. Kim was een inspirerend spreker op diverse symposia en congressen. Op het laatste congres waar wij haar zagen, Acute Psychiatrie in 2022, sprak zij energiek over de lastige situaties in de acute kinder- en jeugdpsychiatrie. In begrijpelijke taal wist ze een divers publiek (van verpleegkundigen tot SEH-artsen) de voornaamste uitdagingen en behandelopties uiteen te zetten.
Voor DJP vervulde Kim een bijzondere rol. Zo becommentarieerde zij artikelen en schreef zij mee aan het eerste boek dat uit DJP voortkwam, Acute Psychiatrie. Toen we haar vroegen of ze DJP-redactielid wilde worden, gaf ze aan met kleine kinderen thuis en een promotie, opleiding en verhuizing voor de boeg geen ruimte te voelen. Gelukkig was Kim wel vaak bij sociale gebeurtenissen van DJP te vinden, met als klap op de vuurpijl het meest chique diner in de geschiedenis van DJP, bij Beluga Loves You tijdens het Voorjaarscongres van 2017. We hadden al voor 12 DJP-redactieleden gereserveerd, maar voor haar wilde het personeel van Beluga de reservering graag uitbreiden. Het werd een memorabele avond met een jolige groepsfoto aan het einde (die we ons helaas alleen nog kunnen herinneren).
Uiteraard zullen wij haar als vriendin het meeste missen. Haar warme persoonlijkheid en dito lach, haar humor, zelfreflecties (‘ik was toen niet de beste versie van mezelf’, refererend aan moeilijke tijden), haar aandacht voor eten en vooral haar sociale inborst maken van haar een onvergetelijke persoonlijkheid. We wensen Maurits, Sem, Julia, Olivia, haar moeder, zus, haar overige familieleden en alle anderen die haar liefhadden, heel veel sterkte.
