Na een ‘5 vragen aan… Emma Hornstra’, psychiater in de P.I., zijn we inmiddels weer ‘buiten’ en wel in de buurt. Caroline van Elzelingen, psychiater en geneesheer-directeur bij BuurtzorgT, vertelt over haar werk in wat praktisch haar eigen buurt is en neemt ons mee in haar veelkleurige en innovatieve ideeën.
1. Vertel eens, waar ben je allemaal mee bezig?
Sinds bijna drie jaar ben ik nu psychiater bij BuurtzorgT, een zelfsturende organisatie die outreachende zorg levert met het denkkader vanuit ‘De Nieuwe GGZ’. Na team Leiden, maak ik nu deel uit van team Amsterdam Westerpark, waar ik praktisch in mijn eigen buurt werk.
Sinds twee jaar ben ik tevens geneesheer-directeur (GD) ofwel eerste geneeskundige (EG) om de kwaliteit van zorg te waarborgen in een vrij nieuwe, snelgroeiende organisatie. Ik heb me onder andere bezig gehouden de samenwerking met grotere ggz-instellingen een nieuwe vorm te geven binnen de Wet Verplichte GGZ (Wvggz). Wederzijds vertrouwen is hierin belangrijk. Daarnaast ben ik me aan het oriënteren op hoe we kunst en psychiatrie dichter bij elkaar kunnen brengen. Ik ben bijvoorbeeld in gesprek met het Singer museum en met kunstuitleen Beeldend Gesproken, waar professionele kunstenaars met psychische gezondheidsproblemen een podium vinden om hun werk te tonen.
2. Dat is heel wat! En waar ben je trots op?
Trots ben ik op het feit dat je als psychiater een belangrijke factor kunt zijn om iemands leven weer op de rit te krijgen, niet zelden vanuit een diep dal. Ook dat je een helikopterview moet hebben om het hele plaatje van een patiënt te zien. Oog hebben voor psychiatrie, somatiek en de invloed op elkaar, naast de psychosociale factoren. Daarnaast ben ik trots op het werken in een zelfsturend team. Elke behandelaar heeft een eigen rol en je kunt zorg op maat creëren. Ik ben gefascineerd door het outreachend werken. Doordat we ook als psychiater met de fiets bij mensen thuis komen, en dus niet alleen in crisissituaties, zie je direct talenten en krachten van patiënten, in plaats van slechts de klachten.
3. Heb jij vertrouwen in de toekomst van de psychiatrie?
In alle eerlijkheid moet ik zeggen dat dat vertrouwen wat minder was geworden, omdat je vanwege bezuinigingsaspecten en efficiëntie vaak alleen nog maar die pillendokter mag zijn, vinkjes moet zetten als regiebehandelaar en dus weinig echt contact met de patiënt hebt. Psychotherapie mogen geven wordt tegenwoordig als een luxe gezien. Gelukkig heb ik voldoende gelijkgestemden om me heen om hierover te sparren en kan ik op mijn huidige werkplek wél psychotherapie geven, bij patienten thuis of buiten. Ook het feit dat psychedelica een plek krijgen in de behandeling geeft perspectief. Tot slot, de opleiding tot kinderyogadocente geeft mijn professie als psychiater meer diepgang. Dit alles geeft het beroep weer extra kleur!
4.Tot slot nog een laatste opmerking?
Het zou heel fijn zijn als we tijd blijven houden en kunnen nemen voor samenwerking en brainstormen over innovatieve ideeën, om oplossingsgericht en creatief te kunnen blijven werken. Daarnaast vind ik het zeer belangrijk dat er een positief en veilig leerklimaat is op de werkvloer, maar zeker ook in de opleiding tot psychiater, zonder machtsmisbruik. Een belangrijk nieuw vak in de opleiding kan zijn ‘zelfzorg’, omdat wij als hulpverlener vaak al in het schema ‘zelfopoffering’ verkeren. Zo kun je leren, zoals we ook aan patiënten leren, je grenzen te bewaken in een stijgende werkdruk met steeds meer burn-outs.
