Lieve Mevrouw Schippers,
De afgelopen jaren heb ik u vanuit verschillende functies mogen gadeslaan en vandaar dat ik u schrijf. Het zijn waarschijnlijk voor u en voor de gehele zorgsector tropenjaren geweest. U moest wijzigingen door zien te voeren waar iedereen hun neus voor zouden hebben opgehaald. Vele verongelijkte zorgprofessionals hebben u de rug toegekeerd en u bent neergezet als de grote boevrouw. Wat mij betreft allemaal onterecht. U kon hier niet veel aan doen. Fnuikend is dat u in deze hectische tijd nauwelijks emotionele steun hebt gehad. Nauwelijks wat medeleven en empathie. Dat had ik niet verwacht van de zorgprofessional. Als er iemand weet wat empathie is, dan is het wel de zorgprofessional. En die zorgprofessionals maar klagen dat er geen tijd meer is voor empathie omdat die zo langzamerhand uit de geprotocolleerde zorg van vandaag is verdwenen. U stond daarin alleen. En ik had met u te doen. Want u haalde de gloeiend hete kooltjes uit het verzekerde vuur. Knap.
Vandaar deze persoonlijke brief. Om u en uw beleidsmakers op het ministerie een hart onder de riem te steken. Want het zou mij verschrikkelijk veel verdriet en pijn hebben gedaan als ik zo zou zijn besmeurd. Pijnlijk om te zien hoe nijdig en vilein zorgprofessionals kunnen zijn, terwijl juist die zorgprofessionals nodig zijn om het zorgstelsel te vernieuwen, toch? Hoe houdt u het vol?
Daarom: bewondering en waardering. Want ondanks al deze negativiteit, bleef u fier achter uw standpunten staan. Dat dat zelfverzekerd en daadkrachtig overkomt mag ook wel eens gezegd worden. Wat complimenten aan uw adres heb ik gemist in het maatschappelijk zorgdebat. U werd afgeschilderd als afzichtelijke zorgheks en dat is geen juiste representatie van zaken. U bent ook een moeder. U hebt ook kinderen en u bent naast minister ook mens, vrouw en echtgenote mét gevoelens. U doet toch ook uw best?
Weet u wat ik fascinerend vind? Dat u ondanks alle haatmails en protest bleef volharden. Geprezen zijt uw hartstochtelijke volharding in de gloria. En met zoveel zorg en determinatie dat ik daar als zorgverlener nog steeds ondersteboven van ben. Dat is iets waar wij als zorgprofessionals wat van kunnen leren, een voorbeeld aan moeten nemen. Wij zouden ook met meer afstand moeten nemen van ons werk. Even wat minder empathie. Ik bedoel, U weet precies waar u mee bezig bent. Uiteindelijk verandert alles wat u aanraakt in geprotocolleerd goud. Daarom bent u voor mij de ongekende en onvolprezen innovator en inspirator van de zorg.
Nu hoor ik u denken, er zit vast een addertje onder deze lieve open brief en vooruit, ik zal het u eerlijk bekennen. U bent eigenlijk het type vrouw waar ik meestal verliefd op word. Die weet waar ze voor staat, die de confrontatie niet schuwt, die heeft besloten dat kwetsbaarheid en zachtheid overbodig en nutteloos zijn om een ijzeren imago aan te meten, die haar plannen weet te verwezenlijken, die kilte en afstand nemen van de zorgmaterie tot kunst heeft verheven. Het zijn die karaktertrekjes die me stiekem vlinderachtige gevoelens bezorgen. Dat zeg ik natuurlijk niet tegen collega’s, maar het is wel waar. En het lijkt er op dat die gevoelens sterker worden bij iedere keer als u nog meer bezuinigingen voorstelt in de zorg. Misschien kijk ik daarom wel reikhalzend uit naar de toekomst.
Ik weet zeker dat later mijn kleinkinderen en achterkleinkinderen de verhalen van opa navertellen over hoe u de zorg heeft vernieuwd. Misschien nu nog als roepende in de woestijn. Later zullen we, met een twinkeling in onze ogen zeggen: ja, wij hebben nog zorg verleend onder minister Schippers.
Lang leve minister Schippers, lang leve de zorg.
