In deze rubriek “Proud to be Psy”, geïnspireerd op een term van Menno Oosterhoff, laten we iedere twee weken een (jonge) psychiater of AIOS/ASO aan het woord die 5 dezelfde vragen beantwoordt over zijn blik op de psychiatrie en de psychiater. We interviewen psychiaters (i.o.) die elk op zijn of haar manier bezig is om op een positieve manier bij te dragen aan ons vak. Dat kan zijn doordat hij of zij ontzettend goeie patiëntenzorg levert, iets te vertellen heeft over een (eind)referaat of onderzoek, een boeiend maatschappelijk evenement (mede) organiseert of een origineel idee heeft over de richting waarin de psychiatrie zich idealiter zou kunnen of moeten ontwikkelen.
5 Vragen aan.. Joeri Tijdink
1. Vertel eens, waar ben je allemaal mee bezig?
Goede vraag! Ik ben op dit moment onderzoeker aan de VU in Amsterdam. Daar begeleid ik een promovendus op een groot onderzoeksproject naar wetenschappelijke cultuur en integriteit. Daarnaast werk ik ook als psychiater, als regisseur, schrijf ik voor De Jonge Psychiater en probeer ik een boek te schrijven.
2. Dat is heel wat! En waar ben je trots op?
Ik ben trots op dat ik psychiater ben. Psychiater zijn zorgt ervoor dat er deuren voor je open gaan, Niet alleen in ziekenhuizen, maar ook in andere verbanden; in het theater, in de literatuur of gewoon bij de bakker. Als psychiater sta je in ieder gesprek altijd met 1-0 voor, want je bent psychiater en men gaat ervan uit (soms ten onrechte…) dat jij wel de sociale skills hebt om een goed gesprek te voeren. Omdat je psychiater bent geven mensen je gevraagd en ongevraagd inkijkjes in hun ziel. Zowel binnen als buiten de spreekkamer. Dat is een voorrecht. Dit alles zorgt ervoor dat we als een van de weinige beroepen echt betekenis kunnen geven aan andermans levens. En dat is dan weer betekenisvol voor mij.
3. Heb jij vertrouwen in de toekomst van de psychiatrie?
Dat weet ik eigenlijk niet zo goed. De psychiater moeten vanuit allerlei hoeken klappen opvangen. Zorgverzekeraars, ministers, psychologen, ziekenhuizen, pensioenopbouw, regiebehandelaarschap-regelingen, media, falende wetenschapsresultaten, farmaceuten die ons onderzoeksveld verlaten, bureaucratie en niet te vergeten moeilijke patiënten (je zou ze bijna vergeten..). Het zorgt er gelukkig op de lange termijn voor dat, als we niet worden uitgemoord of wegbezuinigd, we heel veel overlevingsinstinct zullen hebben. Evolutionair gezien worden we dan het ‘sterkste’ medisch specialisme. Maar dat betekent dat we een soort psychiaters moeten worden die bestand is tegen deze druk. De survival of the fittest. Dat zijn in de regel niet de klagende psychiaters, maar eerder de psychiaters die de handen uit de mouwen steken. In die psychiaters heb ik wel vertrouwen. Dat betekent wel dat we afstand moeten nemen van zelfverheerlijking. Daar heeft de psychiater wel eens een handje van. Dat is een doodlopende weg. Als je je eigenbelang voorop blijft stellen komt er nooit goede psychiatrische zorg of wetenschap van de grond.
4. Tot slot nog een laatste opmerking?
Ik denk dus dat er een mooie toekomst is voor de psychiater. Uiteindelijk zullen we onze rug rechten en precies weten welk terrein en domein van ons is. Maar dat betekent wel dat we onszelf moeten uitdunnen om onszelf nog onmisbaarder te maken. Ik denk dus, minder psychiaters, meer psychiatrische noodzaak.
5. En aan wie wil je het stokje doorgeven en waarom?
Christiaan Vinkers. Naast dat hij een goede vriend is en een zeer getalenteerd psychiater én onderzoeker ben ik benieuwd hoe hij zichzelf als psychiater ziet. Enerzijds is het een branieschopper en durft zich uit te spreken tegen de gevestigde orde, anderzijds heeft hij iets conformistisch en zoekt hij naar compromissen. Ik ben benieuwd hoe hij die tegenstellingen kan combineren in het huidige psychiatrische klimaat en hoe hij naar de toekomst kijkt.
