Hoewel katatonie niet meer zo vaak voorkomt als vroeger, vooral door betere behandelmogelijkheden, is het volgens recente literatuur nog steeds een syndroom met een hoge prevalentie (6-38% bij psychiatrische patiënten). Op DJP is er wel vaker over geschreven: lees bijvoorbeeld hier hoe je een patiënt met verdenking katatonie systematisch kunt evalueren met behulp van de veel gebruikte BFCRS.
Maligne katatonie
Een vorm van katatonie die je niet mag missen is maligne katatonie, ook wel letale katatonie genoemd, waarbij er naast de ‘bekende’ katatone kenmerken ook sprake is van bewustzijnsveranderingen en autonome instabiliteit. Zoals de naam impliceert heeft deze maligne katatonie een hoge mortaliteit als geen adequate behandeling plaatsvindt. Het neurobiologisch substraat van katatonie is nog niet opgehelderd, maar met gaat ervan uit dat een ontregeling van GABA, dopamine en glutamaat een rol speelt in de pathofysiologie van katatonie.
Case report
In dit artikel beschrijven wij een patiënt met maligne katatonie die niet reageerde op hoge doseringen benzodiazepines en meer dan 20 dagelijkse bilaterale ECT’s. Deze patiënt knapte uiteindelijk vrij snel op na instellen op amantadine, een NMDA-receptorantagonist die net als memantine een behandeloptie is bij katatonie. Omdat er geen systematisch onderzoek is verricht naar de behandeling van katatonie is de plaats van deze middelen in het behandelalgoritme onduidelijk. In de meeste overzichtsartikelen worden ze als optie genoemd na falen van benzodiazepines en ECT.
