In deze rubriek “Proud to be Psy”, geïnspireerd op een term van Menno Oosterhoff, laten we iedere twee weken een (jonge) psychiater of AIOS/ASO aan het woord die 5 dezelfde vragen beantwoordt over zijn blik op de psychiatrie en de psychiater. We interviewen psychiaters (i.o.) die elk op zijn of haar manier bezig is om op een positieve manier bij te dragen aan ons vak. Dat kan zijn doordat hij of zij ontzettend goeie patiëntenzorg levert, iets te vertellen heeft over een (eind)referaat of onderzoek, een boeiend maatschappelijk evenement (mede) organiseert of een origineel idee heeft over de richting waarin de psychiatrie zich idealiter zou kunnen of moeten ontwikkelen.
5 Vragen aan.. Mario Braakman
1. Vertel eens, waar ben je allemaal mee bezig?
Met te veel, maar het vak is ook zo breed en boeiend. Ik ben nu bijna alweer een jaar of tien opleider bij Pro Persona en we hebben net een fellowship beleidspsychiatrie op gang gebracht waarbij jonge psychiaters zich, na hun afstuderen en in de baas zijn tijd, verder kunnen ontwikkelen op het terrein van medisch leiderschap. Verder ben ik met tal van nieuwe dingen bezig: het uitbouwen van een Engelstalige website waar drukke psychiaters met een paar muisklikken snel kunnen checken of ze bij het voorschrijven van psychofarmaca aan allochtone patiënten nog met speciale etnisch-specifieke zaken rekening moeten houden. Aan de Radboud Universiteit ben ik druk met het oprichten van een kenniscentrum culturele psychiatrie, sinds kort ben ik weer nieuw onderzoek aan het opzetten en sinds vorige maand ben ik me aan het inwerken als nieuwe hoofdredacteur van een internationaal transcultureel psychiatrisch tijdschrift.
2. Dat is heel wat! En waar ben je trots op?
Vreemd genoeg blijf je toch het meest genieten van de directe patiëntenzorg en ben dan ook trots op mijn transcultureel behandelteam. Dit team draait nu ruim een jaar en groeit steeds verder uit en blijkt in staat om toch steeds weer opnieuw veel te betekenen voor patiënten met een andere taal en cultuur en een complexe sociale positie: veelal niet gedocumenteerde en getraumatiseerde asielzoekers zonder geld noch een dak boven hun hoofd.
3. Heb jij vertrouwen in de toekomst van de psychiatrie?
Ja, we zitten nu als psychiater midden in een soort van professionele identiteitscrisis, alleen velen van ons beseffen dat (nog) niet. Oprukkende psychologen die het psychotherapeutische domein aan het overnemen zijn, verpleegkundig specialisten die medicatie gaan voorschrijven en nogal veel kritiek van de wetenschappelijke buitenwereld op onder meer de effectiviteit van onze medicatie. Dat roept de vraag op: wie zijn wij eigenlijk en wat doen we, of wat zouden we moeten doen? Veel van onze leiders voelen die crisis niet, want ze werken vaak in academische ziekenhuizen en werken op het raakvlak somatiek en psychiatrie, een van onze sterkste punten, of doen aan succesvol onderzoek. Toch is die crisis fantastisch want het betekent ongetwijfeld een op handen zijnde paradigmaverschuiving.
4. Tot slot nog een laatste opmerking?
De samenleving blijft ons nodig hebben al was het maar omdat we, op Zwitserland na, de hoogste psychiaterdichtheid ter wereld hebben, en tegelijkertijd toch nog meer dan 650 vacatures. Ook dat roept de vraag op waar we heen moeten met ons vak: we zullen keuzes moeten maken en het wordt erg spannend om te zien welke keuzes dat zullen zijn.
5. En aan wie wil je het stokje doorgeven en waarom?
Aan een jonge psychiater, Laura Castellanos Cruz. Ze is opgeleid in Costa Rica en heeft daar ook als psychiater gewerkt. Nu doet ze onderzoek naar antidepressiva en gender-verschillen in het herseninstituut bij Dick Swaab in Amsterdam. Ik ben benieuwd hoe zij vanuit haar andere culturele achtergrond naar ons vak in Nederland kijkt.