Nu onze hoofdredacteur Thomas Pattyn het stokje door gaat geven aan een nieuwe hoofd- en eindredacteur, is een ‘5 vragen aan…’ het minst wat we Thomas kunnen bieden na zijn jarenlange en indrukwekkende staat van dienst bij de Jonge Psychiater. Sisco van Veen neemt de rol van hoofdredacteur op zich, en Jentien Vermeulen die van eindredacteur. Samen met Koen Bolhuis en Louise Smallenburg gaat er daarmee een vernieuwd bestuur van de Jonge Psychiater van start. Daarnaast worden taken achter de schermen van de website overgenomen door de nieuwe webmaster Koen Rademaker. En uiteraard kunnen we niet zonder een team van enthousiaste (nieuwe) redactieleden. Daarover later meer, maar nu eerst het woord aan Thomas Pattyn!
1. Hoe ben jij bij De Jonge Psychiater gekomen, en waarom?
Ik volgde DJP al vanaf de opstart: die vreemde groep Nederlanders die een kleine website hadden opgericht en heel wat kabaal maakte over van alles en nog wat. Het intrigeerde mij, en nog meer dat ze mij in 2014 contacteerden omdat ik op Twitter blijkbaar, in hun ogen, ook wat kabaal maakte. Een match was snel gemaakt en ik trad toe tot de redactie, als eerste Vlaming trouwens. Vanaf 2015 nam ik zelfs het hoofdredacteurschap op me: een Vlaming die de leiding neemt over een groep Nederlanders is geen nieuw gegeven maar wel een interessant patroon… 😉
2. Wat was jouw rol in De Jonge Psychiater?
Als hoofdredacteur, in nauwe samenwerking met het bestuur en vele redactieleden, heb ik steeds gewaakt over de ontwikkeling van DJP van een kleine doch ambitieuze website naar een stevig ondersteunend platform waaruit verschillende projecten konden ontstaan: 1. de ontwikkeling naar een professionelere werking die zich vertaalde in een overzichtelijke en gestructureerde website, 2. het bemesten van de voedingsbodem voor creatieve en constructieve initiatieven vanuit de redactie/het bestuur zoals het #Proud2bPsy, online leermodules, studiedagen en congressen rond de Toekomst van de Psychiatrie; 3. het stimuleren van een coachend model tussen collega’s zodat visies/ideeën kunnen ontwikkelen en aanscherpen én hun schrijfvaardigheid kan aanscherpen om deze vervolgens naar buiten te kunnen brengen, 4. de vele samenwerkingen tussen organisaties zoals het Tijdschrift voor Psychiatrie en De Psychiater tot stand brengen en 5. het aanwakkeren van een constructief activisme naar de beroepsgroep, de patiënten, de beroepsvereniging, maar ook naar de maatschappij en de politiek toe. Het lijkt veel, maar het is steeds een gestaag proces geweest waar velen aan hebben bijgedragen en dit loopt nog steeds verder.
3. Heb jij vertrouwen in de toekomst van de Jonge Psychiater?
Ik heb er het volste vertrouwen in! Maar eerlijk; ik legde mijn hoofdredacteurschap wel met enige uitstel en aarzeling neer… Het proces dat DJP heeft doorgemaakt als vereniging in de laatste jaren heb ik steeds mee bewaakt, maar ik was, achteraf gezien, eerder bang voor mijn “afscheid” en wat dit voor mij zou betekenen (zou ik niet meer kunnen bijdragen?) dan voor DJP zelf. De saamhorigheid van het bestuur en de redactie, die alles mooi ter harte nam en ook de opportuniteit greep om een nieuwe dynamiek tot stand te brengen, heeft mij gerustgesteld maar ook enige gevoelens van trots teweeg gebracht.
4. Wat neem je mee uit je tijd bij de Jonge Psychiater?
Er zijn zoveel boeiende mensen/ideeën/initiatieven in de geestelijke gezondheidszorg, en deze zijn niet alleen vanuit collega artsen afkomstig. Ik ben dankbaar dat ik er zoveel heb mogen ontmoeten, mogen spreken en mee heb mogen discussiëren. Ik neem ook mee dat je zelf ook ideeën hebt (ontwikkeld), die de moeite waard zijn voor een ander: dat je ook als individu een meerwaarde kan brengen aan een groter, soms moeizaam, proces of project. “L’union fait la force” is een typisch Belgische uitspraak. Het zoeken naar eenheid omhelst ook het omarmen van diversiteit en verscheidenheid, en in een groep psychiaters is dat weelderig aanwezig.
5. Wil je de Jonge Psychiater en het nieuwe bestuur nog iets meegeven?
Blijf de gedachte vasthouden dat DJP zelf een (groei)platform voor jonge collega’s is, al dan niet in opleiding, om hun kennis en (media)communicatievaardigheden verder te kunnen laten ontwikkelen; dat de redactie, als een geheel, hier een verbindende en steunende rol in speelt, en dat dit een continu vernieuwend proces is… Vandaar dat ik mijn huidige rol ook neerleg: mijn specifieke rol is uitgespeeld en andere zijn erin gegroeid… Dat is een mooi resultaat, dus de hoop zit volop in mijn hart. Ik laat het hoofdredacteurschap wel los, maar ik mag nu op een rustiger niveau meestromen; waarvoor dank!
